Эсимда, биринчи синфга ўқишга борганман-у, унчалик хурсанд эмасман. Сабаби - мен оналаримни биринчи синфда ўқитган Раҳимахон Мўминова синфида ўқимоқчи эдим. Бўлмади. Бошқа муаллимга кўнглим илимай, истар-истамас мактабга қатнай бошладим. Ихтиёримга қўйиб беришса-ку, ўзим билардим. Индамайгина Раҳима оианинг синфига ўтиб кетардим (Гап шундаки, мен бундан аввал ҳам мактабга опаларимга эргашиб бориб, уларнинг дарсига кириб ўтирардим, Рахима она, сени ҳам ҳали ўзим ўкитаман, деб эркалаб қўяр, шунинг учун уларни яхши кўриб қолгандим. Болалик экан-да). Шу сабабдан, дарсларда эътиборсиз ўтирадиган, бебошлик қиладиган одатлар чиқардим.